असारे भेल (कविता)

असारे भेल :

पिताम्बर बन्जाडे-

सफा पानी कतै बग्दैन अचेल ;

चलिरहेछ असारे दर्के झरीको भेल ।

सुरक्षित वस्तिका लागि ; हेर्नलायक पनि छ अचेल ।

निम्छरा वस्तिहरूका लागि ; कालसर्प जस्तै बग्दै छ यो भेल ।

सालवसाल आइरहन्छ असारे भेल ;

नीतिनिर्माताहरू हिउँदभरि सुतीरहन्छन्

असारका जुकाहरूसंगै जाग्छन् अचेल ।

कति वस्तिहरू उजाडिए ;

कति वस्तिहरू च्यापिए ;

कति निर्मम् ! भयो ?

असारे दर्के झरीको भेल ।

के पहाड , के खोंच , के मैदान ;

उस्तै सकस छ यो भेल ; कतै पैरो,कतै डुबान , कतै कटान् ;

सवैतिर उस्तै त्रास छ अचेल । पति पत्नीको वियोग बनाउछ यो भेल ;

आमा र सन्तानको माया चुडाउँछ यो भेल ;

उफ् ! सम्झन पनि सक्दिन म त अचेल ।

चलिरहेछ असारे दर्के झरीको भेल ।

गाउँ च्यापिएपछि , वस्ति डुवेपछि ;

आकाशमा गिध्द र वस्तिमा श्यालहरू ; रिंदैछन् अचेल ।

न बस्ने बास छ , न खाने गास छ ।

सर्प , बिच्छी ,लामखुट्टे र झिंगाको ; मात्र बिगबिगी छ अचेल ।

धमिलो पानीमा माछा मार्ने ; निशाचरहरू खेल्छन् अनेक खेल ।

चलिरहेछ असारे दर्के झरीको भेल । चलिरहेछ असारे दर्के झरीको भेल ।

अस्तु:

लेखक- बाङमय अर्घाखाँचीको अध्यक्ष एवं शिक्षा प्रेमी व्यक्तित्व हुनुहुन्छ